Rodowód - po co on w ogóle jest, do czego służy i do czego nas uprawnia?

Sprawa rodowodu to temat rzeka, każdy uważa co innego. Jedni mówią, że nic nie znaczy, że to "bezwartościowy papierek" inni, że jest to jeden z najważniejszych dokumentów, jakie może posiadać pies. Kto ma więc rację? Kogo posłuchać? W tym poście postaram się rozwiać Wasze wszelkie wątpliwości.

Co to jest rodowód?

Aby dobrze zrozumieć cały post najpierw wytłumaczę Wam, co to jest rodowód. 

Rodowód jest to spis max 4 pokoleń. Daje nam 100% pewności, że nas pies jest rasowy i gwarancję, że nie wydajemy dwóch tysięcy za kundla. Im więcej utytułowanych psów ma pies, tym lepsze mogą być następne pokolenia. Oczywiście hodowla musi być zrzeszona w jednym z oddziałów ZKwP lub FCI. Inne związki typu SKWiPR hodują psy NIERASOWE!

Co nam daje posiadanie rodowodu?
Wiemy już, co to jest rodowód, ale... po co on jest nam w ogóle potrzebny? 
Tak jak napisałam wyżej, rodowód daje nam gwarancję na to, że nasz pupil jest w 100 % rasowy. 
Rodowód kojarzy nam się głównie z hodowlą i wystawami. Nic mylnego! Ten "bezwartościowy papierek" uprawnia nas do uczestniczenia w wystawie, dzięki czemu pies może być oceniany przez sędziów i otrzymywać lokaty. Kiedy pies zgromadzi 3 wnioski CWC, w tym przynajmniej jeden z wystawy międzynarodowej, będzie mógł rozpocząć Championat Polski. Podobnie jest z wnioskami o Młodzieżowy Championat Polski i Interchampionat ( w przypadku psów użytkowych).
Oprócz uczestniczenia w wystawach dzięki posiadaniu rodowodu pupil może uczestniczyć w psich zawodach sportowych na poziomie międzynarodowym i światowym.

Z rodowodem czy bez?
Ten wybór należy już tylko i wyłącznie od nas. To my wybieramy, czy chcemy psa na wystawy lub do sportów, czy oddanego towarzysza na dobre i złe. 
Bardzo dużo ludzi potępia kundelki za to, że nie są rasowe. Prawdą jest, że każdy rasowy pies pochodzi od "wiejskiego burka". Zaskoczeni? Podejrzewam, że bardzo. Wiadomo, że pies pochodzi od wilka, następnie ewoluował w psa domowego. Jedne krzyżowały się ze sobą, dając w ten sposób początek nowej rasie. Nie trwało to jedno pokolenie, ale nawet 100 lat. Psy były starannie dobierane, aby szczeniaki były mniej więcej takie same. Nie chcę powiedzieć jakiejś bzdury, bo w psiej genetyce jestem zielona, więc skończę teraz, aby nie wprowadzać Was w błąd :)
Dobrym wyjściem jest też odwiedzenie pobliskiego schroniska, azylu czy fundacji ratujących bezpańskie i porzucone psy. W ten sposób nie dość, że ratujemy psa, to dajemy przykład wielu osobom i stajemy się dla nich autorytetem. Jeżeli nie zależy nam na karierze wystawowej, pies uratowany ze schroniska będzie idealnym rozwiązaniem!
Jednym słowem - do wyboru, do koloru! :D

"Wodołaz" Labrador Retriever - przewodnik po rasach psów cz. 2.

Dark Water´s Dreaming Hawk

Nazwa: Labrador Retriever (dawniej Pies św. Jana)
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Wysokość: 56 – 57 cm (psy),
54 – 56 cm (suki)
Masa: 29,5 – 36 kg (psy),
25 – 32 kg (suki)
(Uwaga: wagę podano w/g wzorca AKC; wzorzec FCI nie podaje wagi)

Klasyfikacja wg. FCI: Grupa VIII, Sekcja 1,

numer wzorca 122

Krótki rys historyczny.

Labrador został stworzony głównie do polowań, miał z wielkim entuzjazmem współpracować z człowiekiem oraz być mu oddanym. Pomagał rybakom w łapaniu ryb wymykających się z sieci oraz aportowaniu zestrzelonych ptaków. Wywodzi się bezpośrednio od psów, które do Anglii przybyły z Nowej Fundlandii. Po przywiezieniu na Wyspy, szybko doceniono jego walory użytkowe. Anglicy starali się stworzyć psa lżejszego i krótkowłosego, nie zmieniając jednocześnie cech jego charakteru. Bardzo szybko zdołał zdobyć również ludzkie serca, dzięki swojemu wyglądowi oraz wspaniałemu temperamentowi. Dziś labradory to jedne z najbardziej wszechstronnych użytkowych psów na świecie.

Temperament.

Na pewno znacie film "Marley i ja", gdzie słodki szczeniak rujnuje życie pewnej osoby. Nie jest to do końca prawda. Jeżeli decydujemy się na pieska tej rasy ( tak na prawdę, to każdej innej również się to tyczy) musimy się przygotować na to, że szczeniak przez kilka miesięcy swojego życia będzie wiecznie coś gryzł, ponieważ w wieku 3-6 m-cy następuje wymiana zębów mlecznych na stałe. W tym okresie należy wyposażyć się w różnego rodzaju gryzaki.

Prawdą jest, że labradory to bardzo łagodne psy, szybko przyswajające komendy. To pies stworzony do pracy z człowiekiem, idealny do niemalże wszystkich sportów kynologicznych. Nie nadaje się jednak na stróża. Obcego raczej przywita, niż zajadle obszczeka, a znudzony ucieknie z posesji w poszukiwaniu towarzystwa.
Każdy właściciel tego psa na pewno zgodzi się z poniższym obrazkiem :)

Wyrażenie ogólne.
Labrador to pies typowo użytkowy, nie powinien sprawiać wrażenia otyłego. Występuje 
w trzech podstawowych kolorach:
- biszkoptowym:















- czekoladowym





























- czarnym

Kończyny tylne powinny być umiarkowanie kontowane, ogon noszony poziomo, uszy załamane. Labrador posiada gruby i mocny kościec, przez to często psa o dobrej figurze nazywamy otyłym. 

Kalectwo rasy.
Coraz częściej spotykamy labradory z okropną nadwagą. Istne czołgi w psiej skórze. Spowodowane jest to na pewno nieuwagą w karmieniu naszego pupila. Dobrze zbilansowana dieta oraz rozmaite ćwiczenia ruchowe powinny pomóc wyeliminować prawdopodobieństwo nadwagi, ale należy cały czas uważać.

Zdecydowanie moim ideałem tej rasy jest suka z węgierskiej hodowli "Blackthron".

Blackthorn ASCELLA

Zdrowie.

Jak każda duża rasa choruje na dysplazję stawów biodrowych i łokciowych oraz młodzieńcze zapalenie kości. Problemy te może wzmagać nadwaga. Oprócz tego zdarzają się choroby oczu i uszu.

Pielęgnacja.

Nie jest to wymagająca rasa pod względem pielęgnacji. Wystarczy wyczesywać sierść dwa razy w tygodniu, regularnie, jednak w czasie linienia najlepiej kilka razy. Kąpiel tylko w tedy, kiedy jest ona konieczna.

Ruch i karmienie. 

Labradory ( tak jak pozostałe retrievery) kochają wodę. Nie ominą żadnego zbiornika wodnego, w którym można się pomoczyć. Oprócz tego lubią aportować i są w tym bardzo dobre. Nadają się do prawie wszystkich sportów, ale najbardziej agility, obedience, dog diving, dummy. 

Należy nie przesadzić z karmieniem, ponieważ może to prowadzić do ww. nadwagi.

Źródła:

Tekst:

• książka "Pies-poradnik dla miłośników"
• wiedza własna

Zdjęcia:

• Hodowla "Sidewild Labradors"
• internet